Część I Rozdział I: Psychologia Związków.

Rion siedziała na kanapie, obejmując rękoma kościste kolana. Minę miała niezadowoloną i gniewną – zaciskała mocno wargi w geście protestu, brwi zaś marszczyła, chcąc wyglądać przekonująco, i dramatycznie.

Hiroe sięgnęła po wygrzebany dawno z upiornej zastawy matki kryształowy kieliszek i upiła łyk krwistoczerwonego, słodkiego wina. Odetchnęła z ulgą, kiedy płyn ukoił ból jej przesuszonego podniebienia.

Pokój był ponury i nieprzyjemny. Na ścianach wisiały budzące grozę obrazy, przypominające trumienne portrety – widniały na nich smutne, przygarbione sylwetki, które wprawiały młodą Rion w całkowicie uzasadnione zaniepokojenie.

Od miesięcy omijała ten pokój - podłoga skrzypiała tu przeraźliwie, a odstające drzazgi z porysowanego drewna wrzynały się w bose stopy.

Ta upiorna komnatka należała do najbardziej horrendalnych miejsc w całym tym marniejącym domu. Hiroe przesiadywała tu godzinami i wpatrywała się w smutne twarze zgorzkniałych trupów.

Rion zmarszczyła czoło, trzymając talerz z mocno przyprawionym sukiyaki. Ugryzła kęs, czując pikantny posmak sosu sojowego, który irytująco szczypał w język.

Jeszcze raz spojrzała w stronę starszej siostry, siedzącej majestatycznie na podniszczonym, karmazynowym fotelu ze starej tkaniny szenilowej. Wpatrzona w wiosenny krajobraz, schowany za płachtą czarnego, zakurzonego materiału, piła powoli owocowe wino ze śliwki ume, zamyślona i apatyczna.

- Zastanawiałam się – zaczęła niepewnie Rion, zwracając na siebie tęskny wzrok Hiroe – czy kiedykolwiek zdejmiesz jeszcze ten barwny kitel.

Wydawało się, że zadziorny śmiech jasnowłosej kobiety, trzymającej w swej kruchej, bladej dłoni kieliszek z mocnym, doprawionym proszkami trunkiem, rozniósł się po każdym kącie mrocznej rezydencji. Hiroe odstawiła szkło na gruby karton, uśmiechając się w stronę zdezorientowanej siostry.

- Jeżeli bycie normalnym oznacza bycie przeciętnym to jest to aż nader paskudna manipulacja – powiedziała rozpromieniona. – Wolałabym raczej nosić ten barwny kitel niż uciekać się do schematyzmu – mruknęła ciszej, a Rion spojrzała na nią spłoszona.

- Bycie shinobi przeczy pospolitości, sama mówiłaś. Każdy zapisał się już na wstępne egzaminy na chūnina – burknęła. - Chciałabym spróbować. Nie chcę być gorsza od pozostałych – rzekła z wyrzutem, bacznie obserwując reakcję siostry.

Hiroe ciekawsko uniosła prawą brew i zachichotała szyderczo.

- Byłam strasznie głupia, sierotko – zerknęła roześmiana. – Nie nadajesz się. Po matce odziedziczyłaś paskudne geny – podsumowała niemiło.

Rion mocno zacisnęła pięści, wbijając długie paznokcie w zniszczoną skórę dłoni. Rozpoznała w ustach cierpki smak warzyw z sukiyaki i mimowolnie ugryzła się w język, aby poczuć słonawy posmak rozrzedzonej krwi.

Dzień zmierzał ku końcowi – słońce zachodziło powoli, nie mogąc przedrzeć się przez wielkie kurtyny grubych zasłon; wycie bezdomnych psów ustało, a wiatr zaczął wzmagać i niepokoić. Wczesną wiosną dom zawsze był nieco wychłodzony – przeciąg na strychu wyrywał okna z framug, drzwi do piwnicy skrzypiały przeraźliwie, a dachówki odpadały i dziurawiły przemoknięty od zimowej chlapy dach.

Hiroe Nakamura wstała i podeszła ospale do otwartego na oścież okna. Przymknęła je do końca i zasunęła zasuwkę, dotykając lodowatą dłonią równie zimnego kaloryfera. Westchnęła cicho, otulając się ramionami i wróciła flegmatycznie na swoje miejsce, podnosząc od razu ulubiony trunek.

- Cieszę się, że nie odziedziczyłam cech twojego charakteru. Wydaje mi się, że kiedyś nie byłaś aż taka zgryźliwa.

Hiroe zaśmiała się tego popołudnia już trzeci raz, co było zjawiskiem nie tyle co absurdalnym, a ponurackim i posępnym. Jej śmiech odbijał się od popękanych luster i głuchych ścian, od trumiennych portretów i zaplamionych tapet.

- Egzamin na chūnina jedynie cię rozczaruje. Nie znajdziesz odpowiedniego trenera, który mógłby choć nieznacznie poprawić twoje umiejętności. Nie posiadasz żadnej techniki, na której mogłabyś się skupić. Pójdziesz z niczym i tyle samo otrzymasz w zamian.

Dziewczyna poczuła głębokie, godzące w jej honor, rozczarowanie.

Rion Nakamura nie potrafiła łamać drzew, jakby to były wykałaczki ani wspinać się na wysokie drzewa. Nie posiadała żadnych rodowych atutów, którymi zaskoczyłaby potencjalnego przeciwnika. Pewnie każdy stłukłby ją na kwaśne jabłko, łącznie z tymi wszystkimi egotystami, których tak nienawidziła.

- Masz rację – westchnęła, choć wydawało jej się, że słowa przez chwilę ugrzęzły jej w gardle. – Po prostu nie chciałam być gorsza od ciebie. W moim wieku byłaś już Jōninem.

- Jōninem, którego wytykano palcami. Wiesz, sierotko, zdaję sobie sprawę, że mówimy zupełnie różnymi językami - zaczęła. Zapadła martwa cisza, przerywana co chwilę uporczywym świstem wieczornego wiatru. Hiroe chwyciła szklaną butelkę i kolejny raz napełniła kieliszek. – Wiem także, że chciałabyś podejść do egzaminu, ale ja nie będę w stanie cię przygotować. Jestem przekonana, że znalazłabyś sobie kogoś, kto pomógłby ci w dopracowaniu technik, ale zastanów się, czy naprawdę tego chcesz. – Rion podniosła spuszczoną głowę, czując nieprzyjemne zawroty głowy. – Nie chciałabym, abyś przeżywała dokładnie tego samego, co spotkało mnie. Obawiam się też, że prędzej czy później obie wylądujemy w tym samym, ciemnym miejscu.

Teraz, kiedy pierwszy raz od dłuższego czasu rozmawiały szczerze, Rion zdała sobie sprawę, że zapomniała o wszystkich przykrych rzeczach, które spotkały Hiroe i które, rzecz jasna, ukształtowały jej sceptyczną postawę.

Musiała iść do łazienki. Czuła, że zaraz zwymiotuje od natłoku napływających myśli.

- Wiem, jak się teraz czujesz. Nazywamy to zrezygnowaniem, sierotko. Rozczarowaniem, żalem, aż w końcu – świadomością – mówiła Hiroe, otulając się żakardową kapą. – Musisz być przygotowana na wszystko, jeżeli zdecydujesz się na udział w egzaminie. Podejrzewam też, że stres, który wykręca ci teraz żołądek, później będzie o wiele bardziej szalony. Możesz trafić na furiata lub szaleńca, neurotyka czy sadystę. Nie życzę nikomu takiego przeciwnika.

- Nie dałabym się tak sprać – mruknęła przez zęby, przecierając dłonią brzeg spoconego policzka.

- Liczę na to.

Rion próbowała zapomnieć o narastającym bólu w podbrzuszu, który nieprzyjemnie promieniował także w stronę żeber, aż do mostka.

- W tym roku będzie trudniej - zagadnęła Hiroe, trzymając szkło przy ustach. - Czterdzieści procent użytkowników korzysta z Uwolnienia Ognia, na pewno trafisz na co najmniej jednego. Jak uniknęłabyś Karyuu Endan?

- Chyba zauważyłabym, gdyby przygotowywał się do wykonania techniki. Zbiegłabym w bok.

- A Kasumi Enbu?

- Suiton - Sensatsu Suishou? - zapytała niepewnie. Hiroe pokręciła głową, a po ciele Rion przeszedł nieprzyjemny dreszcz.

- Czegoś ty się nasłuchała… Możesz użyć tej techniki jedynie w oparciu o jakieś wodne źródło, a przecież część egzaminów będzie odbywała się na arenie.

- Oh... To może któraś wersja Hōs…

- Nie skupiaj się na Katonie. Nie odeprzesz silnych technik wyłącznie Hōsenką - przerwała. – Shisui będzie obserwował przebieg walk. Wierzę, że nie pozwoli zrobić ci krzywdy, ale musisz znaleźć coś, co zagwarantuje ci możliwość przejścia pre-eliminacji.

- A jeżeli skopią mi tyłek?

- No cóż… to może następnym razem.  

Hideki plótł bransoletkę z pożółkłej trawy, ukradkiem spoglądając w stronę swojej stałej towarzyszki. Rion, zdaniem chłopaka, była przeraźliwie piękna.

Odkąd zaczęli spędzać ze sobą każdą wolną chwilę, nie wyobrażał sobie egzystowania poza jej życiem i kręgiem zainteresowań. Lubił marnować z nią upalne wieczory, oglądając filmy i stare odcinki Oshin, obowiązkowo zapychając się obiadami z mikrofalówki.

Jak oszalały ze świstem wciągnął powietrze, orientując się nagle, że dziewczyna patrzy w jego stronę z zaczepnym uśmiechem.

 - Zapisałam się dzisiaj na egzamin – zagadnęła, przeżuwając przy tym duże kawałki słonego mięsa. – Muszę jeszcze znaleźć kogoś, kto chciałby przećwiczyć ze mną wszystkie techniki.

Hideki zmarszczył czoło, zdumiony i rozczarowany.

- Myślałem, że to ze mną będziesz trenować – mruknął flegmatycznie i zabrał z trawy folię z winogronami.

- Nie, jeżeli będziesz dawał mi fory. Głuptas z ciebie, Hideki. – Szturchnęła go w ramię i sięgnęła po pleciony plecak, następnie wyjmując z niego podartą, żółtą książkę z obklejoną, czerwoną okładką. – Patrz, co znalazłam. – Rion podała Hidekiemu zniszczoną książeczkę i rozłożyła się na trawie, patrząc dziecięcymi oczyma w pochmurne niebo.

- Psychologia Związków, serio?

- Lektura na samotne wieczory.

- Idealna dla czternastolatki – mruknął niespiesznie i zaraz spochmurniał. – Po co ci to?

- Napisali na okładce, że to niezbędnik każdej samotnej kobiety. Przyda mi się na resztę mojego życia.

- To oznacza więc, że jesteś niesamowicie naiwna – wymamrotał chłopak, bacznie lustrując pierwszą stronę sfatygowanego podręcznika miernej psychologii.

Następnego dnia Rion została wysłana do wioski, aby zakupić kawałek mocnego i grubego sznurka, na którym Hiroe mogłaby suszyć swoje zioła i owoce. Wczesną wiosną kompletowała zbiory, spacerując wieczorami wśród mrocznej gęstwiny, rano przycinała łodygi i rozdzielała nasiona. Rion czasami pomagała siostrze w złożeniu worków na strych – zostawiała je jednak przy drewnianych, skrzypiących drzwiach, nie mogąc znieść denerwującego i paskudnego zapachu rumianku.

Nakamura przemierzała wąskie ulice wioski, przyglądając się tym samym, nudnym wystawom sklepowym. Tego dnia niewielu ludzi pojawiło się na targu, a jeszcze mniej przyszło na nową dostawę świeżych ryb w Jaśminowym Zaułku.

Dopiero później Rion dowiedziała się, że Sasuke Uchiha leży w szpitalu z marnymi szansami na ocalenie – zatruty czymś niezidentyfikowanym, umrzeć miał w krótkim czasie i całkowicie bezboleśnie. Zapadł w długi, przerażający sen.

Komentarz: Aktualnie pracuję nad czcionką (która zmienia się za każdym razem, gdy coś publikuję). Nie mogę Wam obiecać przybliżonej daty publikacji następnego rozdziału - ze względu na egzaminy; choć podejrzewam, że może uda mi się dodać cokolwiek w połowie następnego tygodnia. Dziękuję za wszystkie komentarze i miłe słowa! Ściskam ciepło :)